Σε αυτό το άρθρο γράφω περισσότερο με τη ιδιότητα της μαμάς παρά της ειδικής παιδαγωγού και θέλω να μοιραστώ κάποια πράγματα που κατάλαβα σχετικά με το νηπιαγωγείο στην Ελλάδα.
Το πρώτο παράδοξο είναι ότι στην ίδια τάξη φοιτούν προνήπια και νήπια. Μιλάμε δηλαδή ότι καλούνται να κάνουν τα ίδια πράγματα, παιδιά με απόκλιση στην ηλικία ως και τα 2 έτη. Ζητάμε από ένα παιδί που δεν έχει κλείσει καν τα 4 , να κάνει τις ίδιες ασκήσεις και δραστηριότητες με ένα 6χρονο. Ζητάμε από τα 4χρονα να γράψουν(!!!!), να κάνουν δηλαδή ασκήσεις προγραφής και γραφής, όπως τα παιδιά που ετοιμάζονται για το δημοτικό. Θεωρώ πως είναι εντελώς διαφορετικές οι εκπαιδευτικές και κοινωνικές ικανότητες αλλά και ανάγκες των παιδιών 4-5 χρόνων και των παιδιών 5-6 χρόνων.
Μέσα σε κάθε τάξη νηπιαγωγείου υπάρχουν παιδιά με διαφορετική ηλικία , μαθησιακό και γνωστικό επίπεδο. Η νηπιαγωγός καλείται να βρει δραστηριότητες που να μπορούν όλα τα παιδιά να συμμετέχουν. Πρέπει το μάθημα λοιπόν να είναι κατανοητό για τα πιο μικρά παιδάκια αλλά και ενδιαφέρον για τα πιο προχωρημένα. Αυτό είναι αρκετά δύσκολο από τη στιγμή που οι τάξεις είναι μικτές.
Το επόμενο παράδοξο είναι ότι το κάθε νηπιαγωγείο διδάσκει διαφορετικά πράγματα και με άλλους τρόπους! Δηλαδή η εκπαίδευση στο νηπιαγωγείο εξαρτάται από το σχολείο και από την διάθεση/όρεξη/βαρεμάρα της κάθε νηπιαγωγού. Ναι μεν υπάρχει κάποια βασική ύλη που πρέπει να καλυφθεί, ωστόσο ο τρόπος και οι δραστηριότητες εξαρτώνται αποκλειστικά από την κάθε νηπιαγωγό! Αυτό για μένα είναι εντελώς ακατανόητο! Η δίχρονη προσχολική εκπαίδευση έγινε υποχρεωτική, χωρίς ωστόσο να υπάρχει υποχρεωτική ύλη και τρόποι διδασκαλίας. Έτσι δεν υπάρχει κοινή εκπαίδευση των παιδιών σε αυτές τις τάξεις! Η πρώτη εκπαίδευση που θα πάρει το παιδί σου επομένως, είναι καθαρά θέμα τύχης!
Το τρίτο παράδοξο είναι ότι το κάθε νηπιαγωγείο είναι εξοπλισμένο με διαφορετικά πράγματα. Περνάω από άλλα δημόσια νηπιαγωγεία και βλέπω στις αυλές ένα σωρό πρωτότυπα παιχνίδια, ενώ στο δικό μας η κλασική τσουλήθρα και τραμπάλα. Βλέπω πολύχρωμα τούνελ, διθέσια ποδηλατάκια και άλλα ομαδικά παιχνίδια. Γιατί να συμβαίνει αυτό; Πού είναι η ισότιμη παιδεία;
Το κάθε σχολείο λειτουργεί διαφορετικά όσον αφορά στον χρόνο προσαρμογής στην έναρξη της σχολικής χρονιάς. Σε κάποια σχολεία ξεκινά αμέσως το πρόγραμμα με ώρα σχολάσματος στις 1 , ενώ σε άλλα οι ώρες αυξάνονται σταδιακά. Πιστεύω πως η πρώτη βδομάδα πρέπει να είναι πιο "εύκολη" για τα παιδάκια που πάνε σχολείο για πρώτη φορά.
Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο από όλα, είναι ότι έχουμε μάθει να συμβιβαζόμαστε και όχι να διεκδικούμε. Οι περισσότεροι γονείς δεν δίνουν σημασία στο νηπιαγωγείο. Κι όμως εκεί μπαίνουν οι βάσεις, αυτό είναι το πρώτο σχολείο των παιδιών μας και παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην μετέπειτα πορεία τους.
Σοφία ΤσιντσικλόγλουΕιδική Παιδαγωγός
Πόσο δίκιο έχεις σε όλα!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή