Η τιμωρία είναι μια "απειλή" που συνήθως εμφανίζεται στη ζωή του παιδιού με την είσοδο του στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Συxνά οι εκπαιδευτικοί χρησιμοποιούν την τιμωρία για να αποτρέψουν/ περιορίσουν ανεπιθύμητες συμπεριφορές. Έτσι από πολύ μικρή ηλικία τα παιδιά ακούνε και μαθαίνουν για "καρεκλάκια σκέψης", "θρανίο τιμωρίας", στέρηση διαλείμματος , επίσκεψη στο γραφείο του διευθυντή/διευθύντριας, ρεζίλεμα μπροστά στους συμμαθητές κλπ.
Αν κάποιος ρωτήσει έναν εκπαιδευτικό, που χρησιμοποιεί τιμωρίες, αν αυτή έχει αποτέλεσμα, το πιο πιθανό είναι να πάρει αρνητική απάντηση. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι συνήθως τα ίδια παιδιά μπαίνουν τιμωρία ξανά και ξανά.
-Η τιμωρία ίσως σταματά μια συμπεριφορά, αλλά εντελώς προσωρινά. Το παιδί σε λίγο καιρό θα ξανακάνει το ίδιο ή κάτι παρόμοιο.
-Η απειλή της τιμωρίας διδάσκει τον φόβο και όχι το σεβασμό.
-Η τιμωρία δεν δείχνει το σωστό αλλά απλά επικρίνει το λάθος.
-Το παιδί που μπαίνει τιμωρίες κατά πάσα πιθανότητα θα χρησιμοποιεί τις ίδιες μεθόδους ως ενήλικας.
-Ένας εκπαιδευτικός που βάζει συχνά τιμωρίες, γίνεται αντιπαθητικός στα μάτια του παιδιού. Είναι πολύ εύκολο για τον μαθητή να μην θέλει να πάει σχολείο ή να αδιαφορεί για τις εργασίες του.
-H στέρηση του διαλείμματος σε ένα ζωηρό παιδί το εγκλωβίζει γιατί δεν εκτονώνεται.
- Τι να πω για τα καρεκλάκια σκέψης ή το θρανίο της τιμωρίας που χρησιμοποιείται ακόμα και σε 4χρονα παιδιά; Είναι απλά απαράδεκτες και αντιπαιδαγωγικές συμπεριφορές.
Τι μπορεί να κάνει ένας εκπαιδευτικός για να ακολουθούν τα παιδιά τους κανόνες:
- Να χρησιμοποιήσει τη δύναμη της επεξήγησης και της ενσυναίσθησης. Να εξηγήσει στα παιδιά γιατί είναι σημαντικοί οι κανόνες χρησιμοποιώντας πρακτικά παραδείγματα. Να βάλει τα παιδιά να μπουν στη θέση των άλλων. Γιατί είναι σημαντικό για παράδειγμα να υπάρχει ησυχία στην τάξη; Να μην ασκούν βία και φωνές; Πώς νοιώθει ο άλλος; Πώς θα ένοιωθες εσύ αν ο συμμαθητής σου φερόταν άσχημα;
- Επιβράβευση καλής συμπεριφοράς. Δίνοντας έμφαση και επιβραβεύοντας την σωστή συμπεριφορά βοηθά στην παγίωση της. Τα αποτελέσματα της επιβράβευσης είναι μόνιμα σε αντίθεση με της τιμωρίας που μπορεί να μοιάζουν δραστικά ωστόσο είναι εφήμερα.
- Στην αρχή της σχολικής χρονιάς τα παιδιά συνήθως γεμίζουν με όλα όσα δεν πρέπει να κάνουν. Αυτή είναι λάθος πρακτική. Αντίθετα, αυτά που πρέπει να λέγονται στα παιδιά είναι οι επιθυμητές συμπεριφορές. π.χ. δεν λέμε "δεν πρέπει να μιλάμε χωρίς να σηκώσουμε το χέρι μας" αλλά "μιλάμε μόνο όταν σηκώσουμε το χέρι μας και πάρουμε τον λόγο".
-Να κάνει ενδιαφέρον το μάθημα που διδάσκει, να είναι συναισθηματικά διαθέσιμος στα παιδιά, να εμπνέει θαυμασμό, σεβασμό και την προσοχή των μαθητών.
- Να δει γιατί ένα παιδί πέφτει συχνά στα ίδια παραπτώματα; Τι είναι αυτό που πυροδοτεί την ανεπιθύμητη συμπεριφορά;
Εν κατακλείδι: Θετική ανατροφοδότηση, έμφαση στις επιθυμητές συμπεριφορές, συζητήσεις ξανά και ξανά, μπόλικη υπομονή, αγάπη και ηρεμία.
Σοφία Τσιντσικλόγλου
Ειδική Παιδαγωγός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου