Σελίδες

18 Ιουνίου 2021

Λεκτική/ψυχολογική βία μέσα στην οικογένεια

Η υπόθεση της δολοφονίας της Καρολάιν από τον σύζυγο της, τον μορφωμένο, όμορφο, με καλή δουλειά και ζωή σύζυγο, με τις δηλώσεις βαθειάς και αιώνιας αγάπης, φέρνει στο φως την καθημερινότητα πολλών γυναικών (κάποιες φορές και ανδρών) που ζουν παρέα με την ενδοοικογενειακή βία. 
Τι είναι όμως ενδοοικογενειακή βία; Είναι μόνο το ξύλο ή ο φόνος; ΟΧΙ! Η πιο συχνή μορφή ενδοοικογενειακής βίας είναι η λεκτική/ψυχολογική βία. 

Είναι  η βία που είναι δύσκολο έως αδύνατο να αποδειχτεί , καθώς δεν αφήνει σημάδια που φαίνονται στο σώμα, αλλά στην ψυχή. Συναντιέται πολύ συχνά μέσα στα σπίτια, εκδηλώνεται κυρίως ανάμεσα στους συντρόφους αλλά και προς τα παιδιά. Δυστυχώς είναι η πιο υποτιμημένη μορφή βίας παρόλο που είναι πολύ συχνότερη από ότι φανταζόμαστε! 

Πως εκδηλώνεται η λεκτική βία
- Φωνές - ουρλιαχτά, επιθετική οργή. 
- Προσπάθεια απομόνωσης του θύματος από φίλους και συγγενικό περιβάλλον 
- Θυματοποίηση - ο θύτης κατηγορεί το θύμα για ότι κακό/ άδικο/ άσχημο του συμβαίνει!
- Βρισιές, χυδαιολογία
- Απειλές, ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά
- Συνεχής αρνητική κριτική
- Μείωση, απαξίωση, υποτίμηση
- 'Έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού
- Λεκτική κακοποίηση σε μορφή αστείου
- Μη παραδοχή της άσχημης συμπεριφοράς και των ευθυνών- ο θύτης ρίχνει το φταίξιμο στο θύμα! 
- Διαταγές- απαιτήσεις
- Τακτική σιωπής - Ο θύτης επιλέγει επιδεικτικά να μην μιλάει στο θύμα
- Υπερβολική ζήλια

Προς το παιδί
- Η αγάπη του γονέα δεν είναι άνευ όρων
- Σκληρές τιμωρίες/απαγορεύσεις
- Φωνές
- Απειλές
- Υποτιμητικές ταμπέλες (απρόσεκτος, κακό παιδί, χαζός, βλάκας, αχάριστος κλπ)
- Δίνονται ευθύνες στο παιδί που δεν του αναλογούν

Η σχέση στην οποία υπάρχει λεκτική βία δεν είναι καθόλου υγιής. Ο άνθρωπος που συμπεριφέρεται έτσι σε σύντροφο ή παιδιά του, είναι τοξικός. Τέτοιες συμπεριφορές δεν πρέπει να γίνονται αποδεκτές, δεν πρέπει να δικαιολογούνται και να διαιωνίζονται. 
Δυστυχώς ακόμα και στη σημερινή εποχή, η λεκτική βία περνά απαρατήρητη, κουκουλώνεται, αποκρύπτεται. 
 -" Όλοι οι άντρες βρίζουν χυδαία όταν θυμώνουν"
- "Έχει τα νεύρα του με τη δουλειά, κάνε υπομονή"
- "Μην αντιμιλάς για να μην θυμώνει κι άλλο"
- "Εντάξει δεν σε δέρνει κιόλας!"
- "Αν τον παρατήσεις θα καταστραφεί"
- "Μην διαλύσεις την οικογένεια σου"
- "Δεν εννοεί αυτά που λέει εν βρασμώ, κατά βάθος σε αγαπάει!"
- "Kάνε υπομονή, θα αλλάξει"

Είναι μόνο μερικές από τις φράσεις που λέγονται συχνά όταν μια ψυχολογικά κακοποιημένη γυναίκα (επιτρέψτε μου να μιλήσω για τη γυναίκα καθώς είναι  συνήθως το θύμα, χωρίς να λέω ότι δεν υπάρχουν και άντρες θύματα) αποφασίσει να μιλήσει σε φίλη/ μητέρα/ οικογένεια. Και κάπως έτσι συνεχίζεται σιωπηλά η λεκτική βία μέσα στα σπίτια, κάπως έτσι κουκουλώνεται το όλο θέμα, κάπως έτσι ο θύτης κάποιες φορές προχωρά και μερικά βήματα παρακάτω σε σωματική βία. Και τότε είναι που η ίδια κοινωνία που σιωπούσε, κάλυπτε, έβγαζε υπερβολικό το θύμα και του ζητούσε να σωπαίνει ρίχνοντας του ευθύνες, τελικά σοκάρεται! 

Πρέπει να μάθουμε στους γιους μας να φέρονται σωστά στις συντρόφους τους. Να μην χρησιμοποιούν την σωματική ή οικονομική ή κοινωνική υπεροχή για να τις κρατάνε! Να ελέγχουν το θυμό και τα λόγια τους, γιατί τα λόγια πληγώνουν όσο και το ξύλο. Να τους μιλήσουμε για τη λεκτική βία. 
Να μάθουμε στις κόρες μας να μην ανέχονται οποιαδήποτε μορφής βία. Να μιλήσουμε για την λεκτική βία, να τις μάθουμε να την αναγνωρίζουν και να φεύγουν. Να τις μάθουμε ότι αγάπη χωρίς σεβασμό απλά δεν υπάρχει! 
Να μάθουμε στα παιδιά μας να μιλάνε, να μην φοβούνται, να ανοίγονται, να ζητούν βοήθεια κι εμείς να είμαστε πάντα πλάι τους αδιαφορώντας για αυτό το τραγικό "τι θα πει η κοινωνία". Να ξέρουν να διακρίνουν κάθε μορφής κακοποίηση και να απομακρύνονται από τοξικές σχέσεις και συμπεριφορές. 
Να είμαστε εμείς οι ενήλικες το παράδειγμα στα παιδιά μας. Να βλέπουν εμάς να διαχειριζόμαστε σωστά τον θυμό μας, την απογοήτευση μας και τις όποιες προστριβές μεταξύ μας. Να βλέπουν σεβασμό ανάμεσα στους δυο γονείς, είτε είναι παντρεμένοι είτε χωρισμένοι.

Θέλουμε πολλή δουλειά, ξεκινώντας πρώτα από τον εαυτό μας. Να κάνει ο καθένας την αυτοκριτική του και να δούμε με ειλικρίνεια τις συμπεριφορές μας, να αλλάξουμε, να αναγνωρίσουμε, να διδάξουμε. Να σταματήσουμε να αποδεχόμαστε συμπεριφορές που δεν πρέπει, να μιλήσουμε επιτέλους δυνατά για όλες τις μορφές βίας,  πριν να είναι πολύ αργά! 

Σοφία Τσιντσικλόγλου
Ειδική Παιδαγωγός











Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου