Κατά τη διαγνωστική εκτίμηση ο ειδικός, συνήθως εργοθεραπευτής, οφείλει να εκτιμήσει τα εξής
1. Αδρή κινητικότητα: αδρές κινήσεις, πήδημα, τρέξιμο.2. Λεπτή κινητικότητα: χρήση και των δυο χεριών, ωριμότητα λαβής, απτική διάκριση, ικανότητα εκτέλεσης μεμονωμένων κινήσεων με δύναμη κλπ.
3. Έλεγχος μολυβιού: ωριμότητα λαβής, θέση σώματος, φόρμα γραμμάτων, επιδεξιότητα κλπ.
4. Σχέδιο αντιγραφής, ζωγράφισμα, γράψιμο.
(Ορισμένα παιδιά δυσκολεύονται περισσότερο στη ζωγραφική,άλλα στο γράψιμο, ανάλογα με την ιδιαιτερότητα της δυσκολίαςτους. Και αυτό γιατί το ζωγράφισμα είναι πρωταρχική δεξιότηταχεριού – ματιού, ενώ το γράψιμο είναι μια κινητική δεξιότητα στηνοποία μόνο τα μάτια κρίνουν την αλλαγή στο χώρο, στηνκατεύθυνση).
5. Θέση, σωστή τοποθέτηση χεριών – ποδιών – κορμού στο κάθισμα.
6. Οπτικό – αντιληπτική ανάπτυξη: διαβάθμιση, ταξινόμηση, οπτικός εστιασμός, διάκριση, μνήμη κλπ.
7. Ανεξαρτησία σε δραστηριότητες καθημερινής ζωής: φαγητό, ντύσιμο.
8. Οργάνωση δραστηριοτήτων ελεύθερου χρόνου.
Οι πληροφορίες που συλλέγονται από το ιστορικό του παιδιού και τα αποτελέσματα της διαγνωστικής εκτίμησης επιτρέπουν στον εργοθεραπευτή το σχεδιασμό ενός προγράμματος αποκατάστασης των ιδιαίτερων δυσκολιών του παιδιού. Η ηλικία έναρξης της θεραπείας αποτελεί σημαντικό παράγοντα μαζί με τον βαθμό των δυσκολιών για την αποτελεσματικότητα της παρέμβασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου